Om in Almere-Oostvaarders te komen moet je geduld hebben. Er zijn heel veel stations in Almere en een sprinter stopt op al die stations voordat Oostvaarders aan de beurt is, tenzij je vanaf Lelystad komt.
Mijn vader zit in zijn Toyota Prius te wachten bij het station tot ik er ben en sms’t vijf minuten voor we hebben afgesproken om te vragen waar ik blijf. Ik schrijf terug dat ik er over vijf minuten ben.
Als ik instap zegt mijn vader: ‘Ik dacht dat die vrouw die voor je liep jou was, ze liep ook op zo’n lompe manier.’ Hij lacht en vindt dat ik mee moet lachen om het ijs te breken. Ik probeer mezelf voor me te zien als ik loop. Ik heb geen idee hoe dat eruitziet maar het kan vast eleganter. Ik denk dat mijn wangen nu rood worden. Mijn vader remt veel te laat waardoor hij bijna wordt aangereden door iemand die van rechts komt. Hij lacht hartelijk en vraagt zich af waarom mensen niet beter uitkijken. Hij pakt de rotonde linksom omdat we linksaf moeten en we komen aan in zijn straat.
‘Hoe is het met je moeder?’ vraagt mijn vader. Ze zijn nu zestien jaar uit elkaar. Mijn moeder kreeg kort na de scheiding MS en heeft dat nog steeds want daar kom je niet meer vanaf. Ik vertel dat ze nu een hulphond heeft, een labrador. Mijn vader heeft er daar ook drie van, en een teckel. Zijn andere teckel is overleden aan een rugprobleem nadat ik hem van mijn schoot had geduwd. Zijn grootste labrador is volgens mij zwakzinnig net als die van mijn moeder.
Mijn vader is een lieve man, daar ben ik van overtuigd. Zijn vrouw is ook van goede wil. Als de honden allevier tegelijk op me springen als ik de deur opendoe slaat de vrouw van mijn vader ze vloekend van me af. Daarna drinken we een kopje Senseo-koffie en geeft de vrouw van mijn vader alle honden hun blikvoer. De katten kijken van een afstandje zwijgend toe. Mijn vader en zijn vrouw geven me een compliment: mijn haar zit mooi en ze zijn blij dat ik nu eindelijk wat aan mijn wenkbrauwen heb gedaan.